Po komu tam wże znowu płacze pisnja?
Chto znow pomer, chto wypaw iz sidła.
Wse mensze nas na konjach, a opislja,
Ostannij jak wpade, pryjde imła.

Nastane t'ma, ni probłysku, ni zwuku.
Łysz deń u deń, mow nicz, łysz tiń u tiń.
I nadaremne ty prostjahnesz ruku –
To wse prymary wymerłych stworiń.

I ty zatysnesz pustku u dołonjach.
I budesz mowczky płakaty bez sliz,
Koły wnoczi prysnyt'sja, szczo na konjach
Szcze chtos' łetyt', mow pojizd, pid ukis.

Ta wże nema, nema komu łetity.
W porożnich sidłach woronnja sydyt'.
Jaka ż, jaka zamors'ka akwa wita
Szcze chocz by sotnju zdatna woskresyt'?

Nema, nema, pusti konjaczi spyny.
Łysz des' iz kuzni wse szcze czuty kłep.
Jakyjs' kowal, napewne, szczo pryczynnyj,
Kuje konej i znow puskaje w step.