Chytaje osiń kronamy derew,
Mow zołotymy hrywamy Pehasiw.
Wże skoro witer zołoto zdere,
Jak swjatokrad, z jiji ikonostasiw.

Zdere j pokyne, nacze te smittja,
I my joho roztopczemo nohamy,
Koły pryjdem na piznje kajattja
Pid kupoł neba u kłenowi chramy.

Bo my wse ti ż, my znowu dotjahły,
Aż poky w nych spiwatyme łysz witer,
Teper, ot stij, moły joho, moły,
Szczob win doszczam newczasni slozy wyter.

A witer, szczo ż, hrichiw ne otpuska,
Win hospodar tut, ta prosto złodij,
To my j sobi wkrademo chto łystka,
A chto j odnu z posnułych tut mełodij.

Ta j pidem het' z pid hołych werchowit',
Spijmawszy w nych ostanńoho obłyznja,
Chto ż ce tam na paperti stojit'?
Czy ż ce ne ta, zabuta namy, pisnja?..