Cijeji noczi nebesa taki prozori –
Hospod' jich zweczora szcze chmarkoju proter,
Szczob nam obom odni i ti ż swityły zori,
Iszcze wołohi pislja doszczyku w czetwer.

Powoli hasnut' lichtari weczirnich wułyc';
To wże nasz czas – czy widczuwajesz ty, czy ni,
Jak naszi pohljady łeheńko dotorknułys'
Odyn do odnoho u temnij hłybyni?..

Taki natomłeni szałenoju doboju,
Taki tumannosti miż zorjanych prykras,
Wony napewne szczos' tam szepczut' miż soboju,
Wże nezałeżni i wid neba, i wid nas.

Pryjdut' udoswita nawszpyńky, obereżno,
Szczoby j ne skrypnuła najmensza iz doszczok... –
A nam prysnyt'sja szczos' wysoke, szczos' bezmeżne –
I znow, prokynuwszys', ne znatymemo, szczo...