Mij pane, jakyj nerozumnyj swit!..
Jaka na rumowyszcze schodyt' żurba!
Pid nebom czornym, niby hrafit, konaju w pisku.
I hryfon z herba. (2)

Z derew pohasłych kryczat' hraky.
Ja wpaw z konja i prohraw turnir.
Teper kriz' mene rostut' hiłky,
probywszy w pancyri trysta dir. (3)

Łety ż wid mene, monstre znamen,
kryłatyj łewe! Ja wypaw z hry.
Z ocznyci w mene cwite romen.
Ja ne maw mecza, to buw łjutni hryf. (3)

A tu, szczo czekaje, szczo jmennja moji
na hryfeli pysze w stotysjacznyj raz,
kryłom zachysty. I zamowkłu jiji
u zemłju schowaj wid obłud i obraz.

Czomu ż ne łetysz? Na wołohim pisku
tancjujesz dowkił mojich tychych ruk.
I p’jesz z mene dowhu predwicznu riku
ty, schożyj na kruka. Ty majże kruk. (3)
Ty majże kruk. (4)

Łety ż wid mene, monstre znamen,
kryłatyj łewe! Ja wypaw z hry.
Z ocznyci w mene cwite romen.
Ja ne maw mecza, to buw łjutni hryf. (3)
Ja ne maw mecza (4)