– Oj płyły husońky bystroju wodoju,
Oj wyjdy, diwczyno, rozmowsja zo mnoju.
– Oj ja ne raz, ne dwa z tobow rozmowljała,
Nikoły b ja tobi prawdy ne skazała.
Aż tohdy ja tobi wsju prawdu rozkażu,
Jak swoju ruczeńku iz twojow izw’jażu.
Pryweły popońka ruczeńky w’jazaty,
Zaczała diwczyna wsju prawdu kazaty:
– Mysły moji, mysły, po szczo ż wy tut pryjszły,
Pid kozaczeńkom sywyj konyk, bystryj,
Pid kozaczeńkom wsja cisars'ka zbroja.
– Szczo ty sy hadajesz, ty, diwczyno moja?
– Hadaju, dumaju w sej Dunaj wtonuty,
Łyszeń ne hadaju za żownirom buty.
Jak w sej Dunaj wtonu, nazad ne wypłynu,
Czerez tebe, żowniryku, marno z swita zhynu!