S'ohodni vkotre my ne pobachymo zirok,
Znov probyvayem stiny z dymu cyharok,
My rozumiyem, shcho z koznym dnem vse menshe nas,
Znayty by diry u kotri tikaye chas.

Hey, beybi, beybi – tebe lyakaye pravda cya,
U kotre znovu lizesh na svoho chresta,
A zavtra vsi my tut povysnem na chresti,
My tak bezslidno topchem ryast na ciy zemli.

A zavtra inshi pidut' hulyaty do zori,
Lamaty hraty, byty v stiny y parkany.
Cya nich osinnya, taka shche tepla i husta,
Toz spy spokiyno spershys' do moho plecha.

Sonce skoro vstane, toz malenka chody,
Rozpaly ce bahattya v ochach,
Rozpaly, tak yak vmiyesh ce tilky ty,
Yak my zavzdy robyly ce v snach.
Zaky den nadiyde i rozbudyt' usich,
Tviy vohon pohlynaye mene –
Koly serce horyt', chas tak shvydko vtika,
Zavtra my ne zhadayem sebe.