Ya vidchuvayu blyz'ku neobchidnist' vnutrishnoho onovlennya.
Ya distayu svoho malenkoho druha, stvoryuyu nove povidomlennya.
Napyshu ti slova, shcho tobi ne kazav na nashych z toboyu pobachennyach.
Napyshu ti slova, shcho zaraz dlya mene mayut' naybilshe znachennya.
Pro te, shcho lamaye mene na shmatky ta skladaye, nenache mozayiku.
Pro te, shcho klade poetychni ryadky pid rozkysle pero prozayika.
Shchob ty znala y pro te, yak u serci mete nesterpno haryacha churdelycya,
Z tila rvet'sya dusha i po vistryu noza neskinchennoyu strichkoyu stelyt'sya.

Pryspiv:
Napyshu SMS – ce technichnyi prohres
Daye meni shans na maybutnye.
Zvedenyi v kult, cey malesenkyi pult
Z’yednuye z tym, chto vidsutniy.
Napyshu SMS – vid zemli do nebes
I z nebes do zemli proneset'sya.
A koly doletyt', chay, prynaymni, na myt'
Tvoye serce chastishe zab’yet'sya.

Ya ranishe pro ce tobi ne hovoryv, bo yakos' ne vypadalo mozlyvosti...
Ale ni, ty ne vir – ya c'oho ne robyv, bo prosto ne vystachalo smilyvosti!
Bezlich raz pidbyrav neobchidni slova, shchob skazaty pry pershiy nahodi,
Ta v ostanniy moment vsi slova zabuvav i chervoniv, nache spiymanyi zlodiy.
Ya shchonochi ne splyu – vid potoku dumok niyak ne vdayet'sya zasnuty –
I kruchus', i verchus', i harchu, nache vovk, lancyuhom do nevoli prykutyi...
Ale prykro, shcho ty zdatna vidpovisty lysh vidvertym nezadovolennyam:
"Vybach mene za ton – tilky miy telefon ne chytaye tvoyi povidomlennya!.."

Pryspiv