Kapaye chas z storinok zyttya vse styrayuchy, zalyshky mriy popelom rozsypayuchy.
Kam’yani kvity serdec' znovu na vivtar, my pokladem i zyttya nash ostanniy dar.

Pryspiv:
Vyklykom nochi, vyrokom doli, svitlom zori vpasty u temnotu svitu.
Podychom vitru, spalachom bolyu, tayemnych sniv bramu vidkryty.
V cholodi sercya polum’yam hnivu, znov zapalaye dushi vichno temnyi chram.
Ne vir nikomu, pravdy v slovach nema, te, shcho zrobleno ne zminyty nam.
Ni...

Chornych stin kam’yane kilce... ty zalyshyvsya odyn i strach tebe vede.
Ty znayshov vse choho chotiv i hrymyt' navkolo tebe echo tayemnych sliv.
Ne molys' znov do temnych zir, mylosti nebes ty ne chekay, zupynys'!
Shche choch raz ty meni povir, tviy ostanniy shans moya ruka. Vhoru chy vnyz?
Vybir tviy. Nazavzdy!

Pryspiv

Tremtyt' vohon u tvoyich rukach. Ne zalyshylos' chasu dlya novych vahan.
Shche lysh myt' i rozdilyt' nas vidchayu y hricha beznadiyna stina.
Obernys'! Chuyesh holos miy? Ya znaydu dorohu v kray vtrachenych nadiy.
Syla ye, chas uze ity, my zdolayem razom vse, shcho dolya prynese.
Ty i ya nazavzdy!

Koly pryide sviy chas ty zrozumiyesh use.
Navishcho zadavaty pytannya na yaki ne isnuye vidpovidey?
Slovo yak kraplya doshchu, vpavshy vze nikoly ne pidnimet'sya znovu.
I yakshcho dusha tvoya v slozach, ne day brudu sliv oskvernyty chystotu tvoyeyi boli.
Narodzennya – ce bil, smert' – ce bil, i lyubov, takoz, bil.
Ne borys' z nym, prosto pryimy yoho.
Ne zavzdy u temryavi mozna znayty svitlo...
Bezzvuchnyi kryk iz hlybyny svidomosti pohasne u shumniy tyshi nashoho zyttya.
Toz movchy... yakshcho tobi ne maye choho skazaty... na vlasne vypravdannya!