Zyv na sviti chlopchyk,
dobryi i vrodlyvyi,
u malenkim domi
z sonechkom v vikni.

Sonechko svitylo,
a dytya radilo,
i v zytti ne znalo
horya i bidy.

Maty rano vstane,
syna nahoduye,
i viz'me na ruky:
bach bezcinnyi skarb.

A dytya smiyet'sya,
mov strumochok llyet'sya,
i ciluye mamu,
i v ruci ruka.

I zyly v cim domi
zlahoda i shchastya.
Lyudy dyvuvalys'
chudo ne sim’ya.
Maty pracyuvala
syn davav yiy syly y shchastya.
Maty pevno znala, maye dyvneye dytya.

Pidrostav chlopchyna,
mav talant chymalyi,
bach skladav pisen vin,
dobrych i sumnych.

Prychodyly lyudy,
sluchaly dyvylys',
plakaly smiyalys',
dali sobi yshly.

I pishly rozmovy
po cilomu sviti,
pro chudesni pisni,
shcho yich spivav yunak.
I z usich usyudiv
prychodyly lyudy,
i z lyud'my posluchaty
pryishov nimyi burlak.

I pochuvshy pisni,
zahorilas' nenavyst',
zapalala zazdrist'
do dyvnoho tvorcya.
U bezlyudnim misci,
nahostryv noza vin,
i odnoyi nochi, stalasya bida.

Maty zbozevolila,
syna pochovaly.
Lyudy dovho plakaly,
a potim roziyshlys'.
Ta pisni chudesni,
do teper spivayut' lyudy,
i z pisnyamy tymy
doteper miz nas yunak.