(Ty ne znayesh koly ty pomresh. V samotnosti chy z virnym druhom. Ale yak vichnym snom zasnesh, vidpovidayesh tilky pered Bohom. I pravda nazavzdy pokyne ti miscya, de stupala noha tvoya...)

Zyttya – de yoho prozyty?
Smert' – chekaye na tebe zavzdy
Pravda – v tomu shcho ty nichto!
Ty zasynav z nadiyeyu vyzyty,
Ty prokydavsya iz dumkoyu – ya zyvyi
Ty zakryvav svoye serce dlya pravdy –
Nichoho ne znav!

Pryspiv:
Ale ochi vidkryi,
Podyvys' navkruhy
Podyvys' na svoye zalyuhidne zyttya
Yakshcho vstanesh – to zrazu vpady
Yakshcho lyazesh – to zrazu pomry
Ty nikoly ne budesh zyty tut!

Branec' – svoyich dumok
Branec' – zalyuhidnoho strachu
Chto zna – chomu taka dusha.
Ne dyvys' na tych, chto plyuye na tebe
Ne sluchay tych, chto choronyt' zazyvo
Ne dyvys' na te, yak do tebe vidnosyat'sya
Prosto zyvy!

Pryspiv:
Polyuby ce zyttya,
Abo pidy v nebuttya
Podyvys' na te, shcho ty lyubysh v zyttya.
A koly prozyvesh,
To spokiynym pomresh
I do Boha ty pidesh nazavzdy!

Ya ponesu tebe nazavzdy
Tilky ruku moyu ty viz'my
Tebe chekaye krashchyi svit
Bez brechni i hluzuvan
Ya vidirvu tebe vid zemli
Ya ponesu tebe nazavzdy
Yak smertnyi rab tvoyeyi zemli
Ty stav carem koroliv!