Plyamoyu biloyu, malenkym klaptykom, padaye, padaye za zovtu smuhu –
Tin nevlovyma, i v spynu dychaye vazke i haryache sonce Dzunu...
I shche: ruduvati y zlynyali plyamy, shcho rozroslysya y draznyat'sya svitlom –
Vyshnevo-bahryani vyshkirky sribni tuhu pletut' fioletovo-synyu.

Tut vse zalyshylos', shchob zyty bez bolyu,
Tut vse zalyshylos', shcho mchyt' u svitannya,
Tut vse zalyshylos', zabute Toboyu,
Ne vidvorotne. V ostannye, v ostannye.

I des' za hrebenem, chorno-smarahdovym, hubyt'sya v skladkach vechirnoho neba
Tin storopila y miz plechi repayut' vazki popelyasti kryla Chevena...
I shche: na motuzyanych drotach hoydayet'sya napoyene potom i smichom misto,
Y na bilo-slipuchi rozirvani klapti vyno rozlyvaye Heraklova Heba.

Lito pry poyasi: chy vze polovyna? Bila feluka v perlovim namysti.
Tin ostupylas' ne v syli ruchaty chavunno-vazkymy nalytymy krylamy.
I shche: ruduvato-zeleni krapli prylyply navik. I za zovtu smuhu
Chochesh stupyt' ta
Boyishsya spitknutysya
Treba v ostannye zibratysya z sylamy!