Oy zdayet'sya – ne zuryusya, taky z ya ne rada,
Chohos' meni tyazko-vazko, na serci dosada.
Oy kynu ya tu dosadu het' na bezdorizzya,
Ziyshla moya dosadonka, yak mak sered zbizzya.

A ya toy cvit pozryvayu ta y spletu vinochka,
Kynu yoho, chervonoho, v vodu do potochka.
Plyvy, plyvy, miy vinochku, do samoho morya,
Moze burya tebe vtopyt', chy ne zbudus' horya.

Oy pidu ya v bir temnenkyi, tam sucha smereka,
Yak rozpalyu yasnu vatru, vydno vsim zdaleka.
Zapalala pry smereci smolova yalycya;
Horyt' moya dosadonka, mov suchaya hlycya.

Rozbuyalas' dosadonka z vohnem na prostori,
Rozsypala palki iskry, mov yasniyi zori.
Yak upade z hory iskra, nache z neba zirka,
Ta yak vluchyt' v same serce, – dole z moya hirka!

Lezy z teper, dosadonko, tut u serci tycho,
Budu tebe kolychaty, chy ne prysplyu lycho.
Prytulyshsya do serdenka, mov dytyna ridna,
Bude tobi z moho sercya kolyska vyhidna.

Shcho raz vdaryt' krov zyvaya, kolyska shybnet'sya.
Oy spy, dytya, vden i vnochi, poky serce b’yet'sya!
Yak upade z hory iskra, nache z neba zirka,
Ta yak vluchyt' v same serce, – dole z moya hirka!

Hirka voda v synim mori, hirko yiyi pyty;
Chom ya svoyu dosadonku ne mozu vtopyty?..