Ostannim chasom ya, buvaye, ne splyu,
Ya ne pyshu virshi, a prosto lezu.
Ya odnoznachno chuyu, shchos' tam zyve.
To ne malechi ruch, ni kotyka pysk,
To ne foteli tin, ni misyachnyi blysk.
Dovoli chitko bachu – shchos' tam snuye,
Chtos' chodyt', tam brodyt' kosmatyi
Chtos' promaynuv.
Polyci skryp i shurchit, v kuchni voznya,
Na myt' vono zamre i znovu hulnya.
Krychaty chochu, ta y povitrya nema.
To mary, prymary, tumany i lychoviy
Pletut', verzut', hornut' nashi dumky.
Kochana spyt', a ya uvazno stezu,
Schopyty chochu myt', tayemnu mezu,
De son i yav vedut' chymernyi dvobiy,
Ya vstanu, ya vspryanu, umyt' lechu i paryu.
Schoplyu zoryu, a vse z lezu.
Tychyi vyriy
Tut i nyni
Ladyt' nashe zyttya.
A shche, buvaye, strinesh v misti kohos',
Yakes' im’ya nazve, ty vrazenyi, os'!
To klon toho, shcho vze i hadky nema,
To mary, prymary, astraly i cheruvim
Vernut', pletut', vedut' nashe zyttya.
Buvaye, znaydesh ty kochannya-zurbu,
Vodnochas ty vidchuyesh shchastya y bidu.
Syahnesh bezmeznist' ty, i razom male
Omanyt', pomanyt', prymaryt' ta y okrylyt'.
To ya – ne ya, miy son-dviynyk.
Tychyi vyriy
Tut i nyni
Pravyt' nashi zyttya.
Osyaye raptom yasna dumka chy zmist,
Te z same chasto bachysh ty potim skriz'
V hazetach, chartach, chatach, tele i snach.
To chary, prymary, sansary i vodoliy
Pletut', hornut', vedut' nashi chuttya.
Tychyi vyriy
Tut i nyni
Chynyt' nashe zyttya.
Buva, znykaye rich, nemov chto ukrav,
Z’yavyt'sya potim tam, de ty y ne buvav.
Ty robysh shchos', a niby chtos' zavaza.
To z neba dar vpade, to vdacha znyka.
Ne chochesh – ye, zachochesh – vse propade,
Nema, nema, a potim raptom bude.
To chary, prymary, anklavy i zoreviy
Pletut', metut', vedut' nashe buttya.