Dim. Tak malo liter, tak bahato smyslu,
I lysh slovnyk moze pro velyke styslo.
Kazut', na chuzyni ne vystachaye kysnyu,
Dobroho vechora tobi, moye ridne misto.

Ce ya, tviy syn, vertayusya dodomu,
Zvychnym shlyachom z roboty, de turboty i vtoma.
Zalyshu yich pozadu, yak minimum do zavtra,
Zayvyi raz chvylyuvatysya navryad chy varto.
Tyahnut' nache mahnitom ci vulyci i lyudy,
V nych syla ye, tut malo brudu.
Vse yak v stari chasy, dosi ne lyublyu zminy,
I yak by ne pruchavsya – trymayut' cupko stiny.
Manyat' kohos' stolyci, kazut', velyki hroshi,
Meni z duchovne blyzche, a ne rozkoshi.
Nitrochy ne shkoduyu, shcho dalekyi vid perehoniv,
Shchastya ne v tomu, i sprava zovsim ne v kordoni.
Bat'kiv ne obyrayut', Bat'kivshchynu tez,
Dychaty vazko u merezi tych vez.
Chtos' lyubyt' halas, chmarochosy i pyl,
Ta zovsim inshe dodaye meni syl.

Pryspiv:
Moya VP, moya vechirnya Poltava,
Taka vrodlyva, taka laskava.
Tycha i chysta, kochana, velychava,
Moya VP, moya vechirnya Poltava. (ves' kuplet – 2)

Na pershyi pohlyad prosto cehla zalyta betonom,
Korobku cyu na sto osel ya nazyvayu domom.
Fortecya – miy spokiy, vidpochyva dusha,
Chocha doroha chas vid chasu i spokusha.
Ta de b ne buv, use yakes' ne te,
Chuze – daleke vid sercya, svoye z svyate.
I navit' dychayet'sya tut nabahato lehshe,
Ce misto zavzdy bulo i zalyshyt'sya pershym.
0532, ya z tych, dlya koho ce ne prosto cyfry,
Misce na mapi, de narodylys' moyi rymy.
Tut zvela dolya z dvoch storin moyich bat'kiv,
Vodyla yich pid svitlom vechirnich lichtariv.
I ya prykutyi do rayoniv, mabut', nazavzdy,
Shkola v holovi, v pam’yati – sady.
Stezky ci pam’yatayut' padinnya i zlety,
Pershi kroky, a z nymy i pershi kuplety.

Pryspiv