Pidkradayet'sya use blyzche.
Vitrom, bureviyem zasvyshche.
I dushi nema, de schovatys',
Lyshu tini strachu kupatys'.
Po lisach, mistach vin lunaye,
Nache viter pomsty blukaye.
I schovatys', de vze ne znayu,
U bezmezzi strachu konayu.
Zakryty rozum ya chochu,
Shchos' bozevillya shepoche,
I, yak rozirvana vtoma,
Smich i strach, i slozy, y kryk
Lunayut' v serci momu.

Temin rozum ohortaye,
Tilo skovuye blakyt'.
Ya ne znayu, shcho ce tliye,
Shchos' nad obriyem vysyt'.
Tak, ce vin, ce kryk, ce zach,
Ce prozoryi temnyi mah,
Muky yanholiv, shcho vpaly,
Kryky smertnykiv, shcho vstaly.

Im’ya yomu – Strach...

Vohko, temno i nepryyemno.
Znayu, vin des' tut neodminno.
Chochu iz usich syl krychaty,
Vholos ce im’ya proklynaty.
V ochi vin meni zazyraye,
Krov u tili zamerzaye.
Chy dozyvu ya do ranku,
Sam uze ne znayu, tilo pomyraye.