Pidkradajet'sja use błyżcze.
Witrom, burewijem zaswyszcze.
I duszi nema, de schowatys',
Łyszu tini strachu kupatys'.
Po lisach, mistach win łunaje,
Nacze witer pomsty błukaje.
I schowatys', de wże ne znaju,
U bezmeżżi strachu konaju.
Zakryty rozum ja choczu,
Szczos' bożewiłlja szepocze,
I, jak rozirwana wtoma,
Smich i strach, i slozy, j kryk
Łunajut' w serci momu.

Temiń rozum ohortaje,
Tiło skowuje błakyt'.
Ja ne znaju, szczo ce tlije,
Szczos' nad obrijem wysyt'.
Tak, ce win, ce kryk, ce żach,
Ce prozoryj temnyj mah,
Muky janholiw, szczo wpały,
Kryky smertnykiw, szczo wstały.

Im’ja jomu – Strach...

Wohko, temno i nepryjemno.
Znaju, win des' tut neodminno.
Choczu iz usich sył kryczaty,
Whołos ce im’ja prokłynaty.
W oczi win meni zazyraje,
Krow u tili zamerzaje.
Czy dożywu ja do ranku,
Sam uże ne znaju, tiło pomyraje.