Moyi dumky v povitri rozsypani
Spovyti solodkymy snamy dykymy
Strichkamy prozorymy, slovamy znyklymy
I znovu u obpikach dushu nykayu

Letity do neba shlyachamy blyznimy
Chovaty zinyci, shcho bolem nasycheni
I krov pid shkiroyu sekundy vidlichuye
Ne chuyu nikoho – emociyi nivechat'

Spytatysya v niznosti dozvolu muchyty
Styskaty v dolonyach vsi zasoby suchi
I ne skorystatysya pravom cym kruchenym
Ne spodivayuchys' cym kohos' zvorushyty

Ya prosto i vkotre vze syluyus' tishytys'
Shcho tysha isnuye ne tilky dlya tyshi
I z lehkistyu mozna znedolenist' znyshchyty
Probachyty vse pidnimayuchys' vyshche...

Kontury svitla po tilu schvylovani
Pohlyad bezhluzdyam moyim areshtovanyi
Nadryvnymy chvylyamy serce znov zlomlene
Posmishka? Spokiy? Ale tilky zovni...

Vidlitay...