Zostalasya stara baba
Sama nochuvaty,
Pochrestyla vikna y dveri
I vlyahlasya spaty.

Yak vylizla az na pich,
Misce pochrestyla,
Koly chuye – shchos' tovchet'sya...
Ce z nechysta syla!

Baba z pechi vmyt' schopylas'
I do ikon pnet'sya,
A nechysta taya syla
Shche duzche tovchet'sya.

I znyala vona ikony,
Bihala, vprivala,
A nechysta taya syla
Svoye vyroblyala.

Use dizkoyu tovklasya,
De voda stoyala,–
To tovklasya, to plavala,
Az chvyli hanyala.

Vybihaye baba z chaty
I nese ikony:
I Varvary, i Osafa,
Y svyatoho Mykoly.

Bizyt' vona do popa,
Huka: – Bozyi synu,
Idit' shvydshe ta vyhonte
Nechystuyu sylu!

Tut pip chresta odivaye,
Druhyi chova pid pidzak,
Nu, a tretiy – zamist' cipka
Ta shche, moze, vid sobak...

Nazbyralos' dush iz sorok
Ta y idut' do chaty,
Shchob nechystu tuyu sylu
Zvidty vyhanyaty.

Uvichode pip u chatu,
Chresta vin vyimaye...
– V dizci, v dizci,– krychyt' baba,
I pip zahlyadaye.

Ot zahlyanuv vin u dizku –
Nazad ostupyvsya:
Zamist' chorta u ciy dizci
Pacyuk utopyvsya!