Nadvori doshch, a v sinyach kalyuza,
Rozserdylas' myla na svoho muza.

Rozserdylas' myla na svoho muza,
Lyahla na pich spaty, ta yakby neduza.

A mylyi, sydyuchy, na pich pohlyadaye:
– Chy ty lezysh v zlosti, chy vmyraty mayesh?

Oy ustav mylyi, bere odyahannya.
Pidu ya shukaty myliy pozyvannya.

– Oy ustavay, myla, bo ya prynis medu!
– Oy, bihme, ne vstanu, holivky ne zvedu.

– Oy ustavay, myla, bo ya prynis pyva.
– Oy, bihme, ne vstanu, bolyt' v mene spyna.

– Oy ustavay, myla, prynis ya horilky!
– Oy, bihme, ne vstanu, shukay sobi divky!

– Oy ustavay, myla, prynis ya dubynku,
Prynis ya dubynku ta y na tvoyu spynku!

A myla ustala, yak by y ne lezala:
– Pryznayus' po pravdi, ya zduru lezala.

Mni nic ne bolilo, ni ruky, ni kosti,
Tilky ya lezala z velykoyi zlosti.