Procholodnyi, prozoryi, sonyachnyi den
Pozolochuye schody obvitrenych stin,
Pidnimayuchys' do cholodnych hlybyn,
Vidhanyaye zori za neboschyl.

Zatremtily veselkamy krapli rosy
Na obpalenych lyutym morozom hilkach,
Na okolyci mista pivnichnych vitriv
Pochynayet'sya vidlik novoho zyttya.

Z pershym pomachom kryl perelitnych ptachiv
Ozyvaye skalichena, temna dusha,
Davni spohady, niby z inshych svitiv,
Povertayut'sya iz nebuttya.

Lehkym podychom vitru u kronach derev
Za viknom, u yakomu ya bachyv svit,
Pershym promenem, shcho pidchoplyuye myt',
U ochach zalyshayuchy posmishky slid.

Svitankovym merezyvom syvych stezyn,
Shcho vedut' do vidkrytych, mov rayduha, mriy,
Chystych obriyiv neskinchennych stepiv,
V toy prekrasnyi svit... nepovtornyi... miy.

Skilky rokiv, skilky sonyachnych dniv,
Skilky radosti, shchastya, lyubovi y tepla,
Skilky svitlych, dobrych, zabutych oblych
Ozylo v kolorovych pam’yati snach.

Na aleyi, de my vklonyalys' lyubovi,
Ya roblyu pershyi krok, i spynyayet'sya chas,
Pidnimayuchy pohlyad, ya vidchuvayu,
Yak zyve korinnya rozryvaye asfalt.

Ce ilyuziya, ce ne maye zmistu,
Ce vse vidbuvalos' u nashych svitach:
Dotyk pohlyadu, nemov slid pocilunku,
I cya posmishka dovho tremtila v sercyach.

Lychomankoyu pershych bezsonnych nochey...
My tak viryly v sebe y svoyi pochuttya,
My todi buly spravzni, a chto my teper?
Chy zyvemo my shchyrym, spravznim zyttyam?

My zyvemo kozen u vlasnomu sviti,
Z koznym krokom, zdayet'sya, pidnimayemos' vyshche,
Zanadto dorosli, shchob buty soboyu,
Zanadto hordi, shchob buty blyzche.

Ty chochesh tak zyty? Zyty yak vsi?
Posmichatys' z pustotoyu v dushi...
Chas ide, roky promynayut' mov den,
My samotni u sviti lyudey.

Vidkryi svoyi ochi – ty ne odyn!
My ne vtopchemo dushi v budennosti pyl!
Zupynys', vidchuy koznu radosti myt',
I toy samyi, prekrasnyi, yak v yunosti, svit...

Ne zminylos' nichoho, tepli sonyachni barvy
Zihrivayut' zmorshky na oblychchi planety,
Vse ti z sami pohlyady pechalnych ochey..
Dity hrayut' v pisku...
Zyttya povilno splyvaye...