– Pam’jatajesz nasze lito?
Takoho wże ne bude nikoły.
– Dumajesz my zahubyły joho?

Czas nadij, weczir szwydko znykaje,
Tepła nicz widkrywaje nam szljach do zirok,
U spokusływu myt' obrij sniw nas czekaje
I pałaje miż namy dywnyj swit, de nemaje dumok.
My udwoch, łysze misjac' ta zori,
Łehkyj witer rozkydaje krapli wody,
Nam zdawałos', szczo naszi obrani doli
Wid poczatku i do kincja, wid s'ohodni i nazawżdy.

Pryspiw:
Czas, napewno, zwyk wże do dij
Ta błukaje w poszukach wtraczenych mrij.
Nasze lito nezabutnich podij
Rozczynyłos' w switi i nemownoti,
Chwyli wypadkowo wnoczi
Zahubyły toj urywok pisni, de ty,
I ne możut' znajty...

Ne znajty toj urywok tepłoho lita,
Zabłukało wono ta znykło wnoczi,
I załyszyło nam odyn promiń switła,
Des' hłyboka peczal w samotnij duszi.
Wse myne, my znow budem razom
I prokynet'sja pam’jat' – nahadaje pro wse,
Zapałaje łjubow ta powernet'sja z czasom
Tepła nicz, witer zmin u mij bik prynese.

Pryspiw (2)