Chiba ż ne łjubyw, koły b ne prynis.
Oti krow’jani trojandy j serce, szczo prynis.
Teper ty ne zhorysz, dowirsja meni,
Zrostaj u meni.

Schowaj swoju tiń w obijmach mojich.
Wzajemnosti stukit sercja zowsim szcze ne stych.
Ty tut, ja czuju tebe, a zawtra sama
Tak ważko pidesz i

Pryspiw:
Znyknesz, jak u wikonnim skli i ne poczuty
Tini u wikonnim skli ty daj widczuty
Szcze trochy bołju dohoryt'
Za sumom dumok, schowanym snom trywałych obłycz
Z’jawysja, chocz na myt'.

Chiba ż ne żaliw, jakby ne pryjszow,
Jakby ne zatysnuw by u hrudjach tu łjubow.
A ty ne spałysz swij sum i prystrast' swoju
Jak widstań zroste, łysz

Pryspiw

Najkraszczymy je ti słowa, kotri howorysz ty, koły mowczysz.
I ne p’janije hołowa, jak majesz kryła, bez probłem złetysz.
Ta jak że tam na wysoti, czuty u powitri
Tilky spokij nepomitnych sniw, szczo żywut' pomiż nas.

Jak że tak, koły ja sam, w nebesnych smuhach po zirkach idu.
U switi bezhołosych dniw łysz czuju propowid' swjatu swoju.
Pobaczytys' bodaj łysz raz j ne wtrymatys' wid bołju.
Tilky woroh – nezdołannyj czas wsich rozżene. (2)

Pryspiw