Tak dywno czasom, jak budżus' zranku,
Koły ja tilky wstanu z snu –
Todi zdajet'sja, szczo, niby, ja sprawżnij,
Szczo, niby, sprawdi ja żywu.
I straszno rozumity, szczo czas wtika wes' czas,
I dywno widczuwaty – tut wse załeżyt' wid nas!

Ta błyma kadr, biżat' chwyłyny,
I znow normalnyj ja staju.
Stare kino poczałos' znowu,
Znow krutjat' pliwku cju staru.
I znow dywłjus' na sebe: cja rol taky prosta,
Wsmichatys' i kywaty, i wyżyt' do kincja!

Tak dywno czasom, jak pidu spaty,
Koły u liżku ja łeżu:
Zdajet'sja, szczo wes' czas ja hraju –
Żyttjam, nasprawdi, ne żywu.
I, może, hraju ja dobre, cja rol meni czuża,
Chtos' pidminyw scenarij – mene ż bołyt' hołowa!

Ou-ou, stare kino!