Ja jszow do roboty, bo buw ponediłok,
Ja buw z boduna – w hołowi wse boliło.
Padaw biłyj snih, nawit' win meni miszaw.
W hołowi take tworyłos', szczo ja wam by ne bażaw.

Duże słyz'hały maszyny, tjażko jichaty po lodu.
Na oboczynu zanosyt' na jakus' otu bidu.
I mene zanesło wczora – w hołowi sydiw stakan,
Ja chotiw joho posłaty, ałe wsi zabuw słowa.

Ja wsju wodu wypyw w chati, nawit' bihaw w mahazyn.
W seredyni wse horiło, bo badun mene paływ.
Minerałka buła swiża, trochy potuszyw pożar,
I otryżka pojawyłas', znaczyt' ja szcze ne propaw.

Pryspiw:
Wże dochodżu do roboty
Trochy łehsze na duszi.
Tam woda powynna buty
U zełenomu widri.

Won żyhul jakyjs' buksuje, może toże z buduna.
A skorisze ws'oho słyz'ko – hołolodna cja zyma.
Djad'ko wpaw peredi mnoju, ja ne wynen, to win sam.
Duże skrywywsja, boliło, może nohu win złamaw.
Ałe nje, – pidwiwsja j dali win kudys' sobi piszow.
Nu dywysja, czołowicze, ostorożno – hołolod.

Do roboty jszow ja piszky, bo z maszynoju bida.
Szczos' scepłjenije buksuje, ta j benzynu wże katma.
Tak ne łjubłju ponediłok, duże nenormalnyj deń.
No – robota je robota, chto zaminyt' tam mene.

Pryspiw