Pryspiw:
Czowen mij!.. Wolja!
Czowen mij!.. Dolja!
Czowen mij!.. Wolja! (wes' kupłet – 2)

Mij czowen wysoka chwylja kydaje,
Witer rwe i wse łamaje,
Moji wusta szepoczut': "Ne treba",
W mołytwi zdijmaju ruky do neba.
Ja sam sered chmar hrozowych,
Mij czowen u wychori szkwaliw slipych,
Wid chołodu zwodyt' ruky,
U nebi czajky – morja kruky.

Widczaj u serce kradet'sja,
Toczyt' mużnist', mużnist' rwet'sja,
Wusta peczut' wid soli,
Tak oboje nyjut' wid boli.
Do czoho płacz, skyhlinnja,
Pomyłuj, Boże, daj prozrinnja,
Czowen wywedy na tychu wodu
I wtychomyr nehodu.

Pryspiw

Znowu son meni cej snyt'sja,
Niby ja bezdomna czajka-ptycja,
Poszły meni tyszu, o szczastja zore,
Ta maryt'sja witer i more.
Dołe moja, mij czowen samotnij,
Desjatky oczej i sotni,
Kydajut' mene u morja bezodnju,
Ałe ja sylniszyj s'ohodni.

Pryspiw

Ja ne budu nazawżdy stawaty korytys',
Bude mij czowen po morju nosytys',
Mynajuczy prystań brechni,
Nechaj trywożni moji dni.
Trywohy w obijmach noczej,
I pohljad worożych nedobrych oczej,
Ta j chaj bezprytulnoju je moja dolja,
Ałe ce wolja!

Pryspiw (2)