Chołod ubywaje zir, riże witer kryżanyj
Zmijem smerti stal wyrwe sercja krow żyttja
Na ostannim berezi, tam samotnij duch postaw
Wkryły czorni chwyli nawiky joho nebokraj

Tym pochmurym chwyljam – kożen podych zaduszyt'
Wowcza paszcza moroku – kożen promiń pohłyna
U porożnij temrjawi realnist' lodom zamerza
Tak hyne płot' – ta ne rozirwanyj szljach

"...Niszczo ne zawerszuje smert'
Kryłatym rodyczem siroho wbywci
Połum’janyj ALGIZ suproty rewuczoho sztormu
Duchowi mczaty – wpered!"

Whoru j wpered
Wersznykom sztormu pozadu łyszyty
Rujinu żyttja, de padaje
Wsich jiji form wohneochopłenyj mist

Wzjaty bezsmertja – ducha cil –
Syłoju z smerti kihtiw krywawych
Mic' żadoby do mysłennja
Znesła joho nad popełyszczem
Witrowijem wseswitu
Zorjanoho pyłu
Kryłamy stałewymy
U bezodnju wicznosti

RAGNAROK’u wyhljad – czy ty znajesz, kym win je?!
Hriznyj perszoobraz, neprykrytyj żach?
Sutnist' joho koreniw – dohory nestrymnyj ruch
Sutnist' sztormu wersznyka, szczo tworyt' joho aury sjajwo

Żorstoka atmosfera, podych łjutoji zymy
Rozirwe imłu j tumany na joho szljachu
Do spałachu probudżennja w kryżanomu switli
Dosjahnutomu switli swidomosti czystoji

Posijana namy nenawyst' mczatyme
Pered namy chyżoju wowczoju zhrajeju
Nastane deń – wsi duszi zachłynut'sja
Toji nenawysti czornymy chwyljamy

"Ta zaraz myt'
U zorjanim połum’ji
Postaty Duchowi,
Duchowi Wicznosti..."