My zowsim tut, my tycho
My tycho-neprywitni
I wże na swoje łycho
Nikomu ne pomitni
My wsi żywemo wkupi,
U nij że j pomyrajem
Towczemo wodu w stupi,
Bo "bude" w nas nemaje

Pryspiw:
Tak stomłjujet'sja serce
I stomłjujut'sja nohy
Zhoraje wse i rwet'sja,
Wmyraje kraj dorohy
Ja dali jty ne stanu,
Sama sobi łyszusja
Newże chocz raz distanu
Toho, pro szczo mołjus' ja?

Ja zaczekaju ranku,
Tam sonce błyz'ko chodyt'
Zrobłju dlja ńoho ramku,
Nechaj mene narodyt'
Ja w ramci tij załyszus',
Bo harne z mene sonce
Łysz trochy tam potiszus',
A potim pidu spaty

Pryspiw: (2)
Ne wtomłjujet'sja serce,
Ne wtomłjujut'sja nohy
Nowym żyttjam zab’jet'sja
Potoptana doroha
Ja duże sylna stanu,
Sama sobi łyszusja
Newże chocz raz distanu
Toho, pro szczo mołjus' ja?