Win – rozum zemnyj, i sered żyttja win obraz łjudyny pryjnjaw,
Żywe promiż nas, wołodijuczy namy, ałe win – ne ty i ne ja.
Ne z pekła, ne z neba, a z tiła łjudyny zwyczajnym sobi nemowljam,
Win, tak jak i kożen, zwyczajno, dytyna bat'kam i swojim materjam.

Jomu skoro stane tisnisze miż namy, u natowpi sirych hien.
Widczujuczy syłu, zbahne naszu słabkist' i mozok joho mow renthen.
Win baczyt' nas naskriz' pronyzływym zorom, czytaje dumky u oczach,
Ty tilky podumaw – a win uże znaje, w czim syła twoja i wczim strach.

Nastane toj czas – i ty wreszti pohljanesz na swit swij z wysokych nebes.
I ty posmichneszsja, ty kryła rozprawysz, bosoniż u wicznist' pidesz.
Możływo, po schodach pidijmeszsja wyszcze, możływo, w bezodnju wohnju.
Pro ce tobi, pewno, nichto ne rozkaże, bo zwidty ne but' worottju.

Ty wże ne zhadajesz tijeji dorohy, jakoju ty w wicznist' łetiw,
Na superecz tobi zbudowani weżi i stiny iz kam’janych brył.
Tobi ne zdołaty żorstokuju wartu i ne pidibraty kłjucziw,
U domi twojemu wże nowyj wołodar, nemaje tam miscja tobi!