Vin – rozum zemnyi, i sered zyttya vin obraz lyudyny pryinyav,
Zyve promiz nas, volodiyuchy namy, ale vin – ne ty i ne ya.
Ne z pekla, ne z neba, a z tila lyudyny zvychaynym sobi nemovlyam,
Vin, tak yak i kozen, zvychayno, dytyna bat'kam i svoyim materyam.

Yomu skoro stane tisnishe miz namy, u natovpi sirych hien.
Vidchuyuchy sylu, zbahne nashu slabkist' i mozok yoho mov renthen.
Vin bachyt' nas naskriz' pronyzlyvym zorom, chytaye dumky u ochach,
Ty tilky podumav – a vin uze znaye, v chim syla tvoya i vchim strach.

Nastane toy chas – i ty vreshti pohlyanesh na svit sviy z vysokych nebes.
I ty posmichneshsya, ty kryla rozpravysh, bosoniz u vichnist' pidesh.
Mozlyvo, po schodach pidiymeshsya vyshche, mozlyvo, v bezodnyu vohnyu.
Pro ce tobi, pevno, nichto ne rozkaze, bo zvidty ne but' vorottyu.

Ty vze ne zhadayesh tiyeyi dorohy, yakoyu ty v vichnist' letiv,
Na superech tobi zbudovani vezi i stiny iz kam’yanych bryl.
Tobi ne zdolaty zorstokuyu vartu i ne pidibraty klyuchiv,
U domi tvoyemu vze novyi volodar, nemaye tam miscya tobi!