Ty tiło i krow, ty tepło i dusza, żyttja dała tobi zemlja,
Łysz krokom stupywszy jedynym po nij, tobi powertatys' pora.
Ty tut – łysz sekunda, odna łysze myt', klityna jedyna na nij –
Tak szwydsze ż otrymuj harant na tranzyt, brudnyj i po pojas w bahni.

P’juczy wodu z staro-pradawnich dżereł, ne możesz napytys' wody,
Ne możesz załyszyty inszym jiji, ty budesz płjuwaty tudy.
Do chmar wysoczitymut' dymu stowpy, powitrja wdychatymesz z nych,
W krajini rozumnych narodżenyj ty, pomresz ty w krajini durnych.

Ty ne rozumijesz, to maty twoja, nezrjaczyj, ty tiło puste,
Rujnuj i wbywaj, bo tobi wse odno, dywys', szczo czekaje tebe.
Nechaj czerwonijut' wid krowi riczky, zhoraje do tła wse żywe,
Bo w tobi nemaje kochannja i sliz, konwersija nas ne myne.