Ty tilo i krov, ty teplo i dusha, zyttya dala tobi zemlya,
Lysh krokom stupyvshy yedynym po niy, tobi povertatys' pora.
Ty tut – lysh sekunda, odna lyshe myt', klityna yedyna na niy –
Tak shvydshe z otrymuy harant na tranzyt, brudnyi i po poyas v bahni.

P’yuchy vodu z staro-pradavnich dzerel, ne mozesh napytys' vody,
Ne mozesh zalyshyty inshym yiyi, ty budesh plyuvaty tudy.
Do chmar vysochitymut' dymu stovpy, povitrya vdychatymesh z nych,
V krayini rozumnych narodzenyi ty, pomresh ty v krayini durnych.

Ty ne rozumiyesh, to maty tvoya, nezryachyi, ty tilo puste,
Ruynuy i vbyvay, bo tobi vse odno, dyvys', shcho chekaye tebe.
Nechay chervoniyut' vid krovi richky, zhoraye do tla vse zyve,
Bo v tobi nemaye kochannya i sliz, konversiya nas ne myne.