Tak nichto ne kochaw. Czerez tysjaczi lit
Łysz prychodyt' podibne kochannja.
W deń takyj rozcwitaje wesna na zemli
I zemlja ubyrajet'sja zrannja...

Dysze tycho i łehko w synjawu wona,
Prostjahaje do zir swoji ruky...
W deń takyj na zemli rozcwitaje wesna
I tremtyt' od sołodkoji muky...

W’jane serce moje od szczasływych oczej,
Szczo horjat' w tumani nadi mnoju...
Rozływajet'sja krow i po żyłach tecze,
Niby pachne wona łobodoju...

Hej, wy, zori jasni!.. Tychyj misjacju mij!..
De wy baczyły bilsze kochannja?..
Ja dlja neji zirwu Orion zołotyj,
Ja — poet robitnyczoji rani...

Tak nichto ne kochaw. Czerez tysjaczi lit
Łysz prychodyt' podibne kochannja.
W deń takyj rozcwitaje wesna na zemli
I zemlja ubyrajet'sja zrannja...

Dysze tycho i łehko w synjawu wona,
Prostjahaje do zir swoji ruky...
W deń takyj na zemli rozcwitaje wesna
I tremtyt' od sołodkoji muky...