Cja ława samotnja... i osiń... i dym...
Zapałene łystja trawy,
Ja znowu i znow powertajus' sjudy
I czuju proszczalne: prosty.
Ja czuju torkannja twojeji ruky
I styszuju sercja byttja,
Zamysłenyj witer hortaje roky,
Jak łyst opadaje żyttja.

Tu ławu samotnju... i twij syłuet
Na schyli urażenych dniw...
I czasu strimkoho obirwanyj łet
Cja osiń łyszyła meni.
Łyszyła na szczastja, na radisnyj spiw,
W proszczalnim zhoranni żywa,
Mełodiju tychu ne mowłenych sliw,
Szczob pam’jat' poczuła słowa.

Pryspiw:
Osiń – zołota czas,
Kłyczut' spohady nas,
Dywni, dawni naszi dni.
Czujesz, czujesz mene?
Bil u serci myne.
Swit dlja ńoho tilky ty.

Ja znowu i znow powertajus' tudy,
W ałeju do switła pit'my.
U marewnim łjustri żywoji wody
Kochane obłyczczja... i – my.
My razom, i wse, szczo krużljaje, żywe –
Wse z namy... i horja nema
Mełodija szczastja z dałeka pływe,
I tane, i tane pit'ma...

Pryspiw

Cja ława samotnja i nebo... i ptach,
Terpka matiołowa syń.
I hołos, twij hołos brynyt' na ustach:
Łjuby, ne zabud', ne pokyń.
Ja znowu i znowu prychodżu sjudy
W ałeju do switła pit'my...
U marewnim łjustri żywoji wody...

Cja ława samotnja... i osiń... i dym...

Pryspiw