Ty łjubyw – jak tworyw. Patetycznym akordom
Prołunaw u duszi mojij, sprahlij czudes.
I nechaj rozijszłys' my mowczazno i hordo –
Opaływ mene błysk emeraldowych łez.

U stratenczim żałju ja, u skrusi szałenij
Kożen spomyn pałju, zahubywszy jim lik, –
Ałe oczi twoji, nezhłybymo zełeni,
Mow sukno kartjara, mene zwatymut' wik.

Chaj switanky horjat', jak roz’jatreni rany,
Nabłyżajut' szczoraz zapowitnyj porih, –
U hłybynach mors'kych, o mij niżnyj tyrane,
Ne st'mjanije dokir dwoch bezodeń twojich.