1
W starim sadu sered nicznoji mły
Dwi postati nepewniji projszły.
W nych zir pohas, usta u nych zmarniły,
I łedwe czutno hołosy bryniły.
W starim sadu, w zymowu nicz sumnu
Dwa prywydy budyły dawnynu.

2
– Ty zhadujesz, jak my kołys' łjubyłys'?
– Nawiszczo wam ti zhadky znadobyłys'?
– Czy baczysz ty j teper mene wwi sni?
Czy rweszsja sercem ty do mene? – Ni.
– Jak my kołys' udwoch żyły szczasływo,
Zływajuczy sercja j wusta! – Możływo.
– De syń nebes, de sjajewo nadij?
– Nadiji ti poczezły w t'mi hustij.
Otak iszły wony u nicz zymowu,
I tilky misjac' czuw czudnu rozmowu.