Zrobywszy krok, wona padaje, pomyraje
W obijmach toho, koho tak sylno kochaje,
Serce jiji powne łjubowi do kraju...
Jak tjażko jomu, ta win jiji widpuskaje...

Zbahnuwszy rozum nesterpnyj, żach ohortaje,
Pered oczyma pochwyłynno żyttja prolitaje,
W kadrach szczastja swoho pryczynu szukaje,
Jak tjażko jomu, ta win jiji widpuskaje...

Kriz' krapli bołju tycho sobi promowljaje
Słowa, szczo w toj czas i ne kożen zhadaje:
"Smyrenno, mij Boże, ja na Tebe wpowaju,
W Twoji błahi ruky jiji widpuskaju..."

Jiji widpuskaju... Jiji widpuskaju...