Udar po strunach, mij łjubyj skalde,
Spiwaj pro wicznist' na tomu boci, –
S'ohodni łezo projszło miż palciw
U moho janhoła-ochoroncja.

Chrest ne wberih mene w cim dwoboji,
Dołonja schybyła w swomu rusi, –
Teper surma stuhonyt' u skronjach,
A sonce wże ne na momu pruzi.

Toż hraj hucznisze, mij skalde-druże,
Chaj spiw zahłuszyt' suremnyj hołos.
Metał s'ohodni mene podużaw,
S'ohodni lih mij ubohyj kołos.

Nechaj łetjat' hołuby u nebo,
Nechaj nesut' sju ostannju pisnju
Tij, szczo u hosti czekaje Feba,
Tij, szczo daremno czekaje wisti.