Ta niczoho. Tilky ot szczo.
Na pronyzływych witrach
Obłetiło nasze łystja,
Obłetiło joho – strach!

Łysz odna je wticha w tomu,
Szczo pid nebom hołubym
Aż teper wże wydno, chto my,
Do samisińkych hłybyn.

Chto na szczo zapowidawsja,
Chto szczo zmih i szczo ne zmih,
Chto ulih jakym spokusam,
Chto nijakym ne ulih.

Wse wże czitko, bez obłudy.
Czas iszow i promynaw.
To buły use prełjudy,
A teper ot-ot finał.