Ty dumajesz, jakszczo ty mene kynesz, ja jistymu sobak....
Ja zapewnjaju, szczo toj, chto do nebes chocz raz pidnjawsja,
Ne spustyt'sja do karkannja worony
Brudnoji, oczmaniłoji, mow swit.
Ty dumajesz, jakszczo ty mene kynesz, ja z hłuzdu z’jidu.
Rewnoszczi, mow zmiji, styskatymut' moju tenditnu szyjku?
O, ni! Ja ne strażdatymu wid toho,
Szczo ty ljahajesz spat' ne bilja mene
I płot' swoju hutujesz ty szczonoczi
do pestoszcziw pustych i bezsoromnych.
Tak znaj że! Ja zrikajusja tebe!
Meni czuża ty, mow brudne hanczirrja!
A te, szczo ty zowesz "szykarnym tjełom"
ws'oho łysze prytułok dlja hłystiw!
Pohanych i nenażerływych reptylij.
Wony zdorowlja bat'kiws'ke ubyły
jidjaczy joho pojidom wnoczi
I wdeń wony takoż bezbożno hryzły
Te, szczo wważaw win obrazcom prirody,
O tjażkiji, newdjaczni hody!
Idy ż sobi i nikomu ne każy,
Szczo kwity ty duszi mojij pojiła...