Ty dumayesh, yakshcho ty mene kynesh, ya yistymu sobak....
Ya zapevnyayu, shcho toy, chto do nebes choch raz pidnyavsya,
Ne spustyt'sya do karkannya vorony
Brudnoyi, ochmaniloyi, mov svit.
Ty dumayesh, yakshcho ty mene kynesh, ya z hluzdu z’yidu.
Revnoshchi, mov zmiyi, styskatymut' moyu tenditnu shyiku?
O, ni! Ya ne strazdatymu vid toho,
Shcho ty lyahayesh spat' ne bilya mene
I plot' svoyu hutuyesh ty shchonochi
do pestoshchiv pustych i bezsoromnych.
Tak znay ze! Ya zrikayusya tebe!
Meni chuza ty, mov brudne hanchirrya!
A te, shcho ty zovesh "shykarnym tyelom"
vs'oho lyshe prytulok dlya hlystiv!
Pohanych i nenazerlyvych reptyliy.
Vony zdorovlya bat'kivs'ke ubyly
yidyachy yoho poyidom vnochi
I vden vony takoz bezbozno hryzly
Te, shcho vvazav vin obrazcom prirody,
O tyazkiyi, nevdyachni hody!
Idy z sobi i nikomu ne kazy,
Shcho kvity ty dushi moyiy poyila...