Znowu mrija prorosła iz dytjaczoho czoła,
Szczob zdijsnytysja kołys' na switi,
Połetiła nad zemłeju i torknułasja wona
Soncja, neba i trawy, i kwitiw.

Pryspiw:
Naszi mriji, naszi sny, jak tepło wesny,
Wsich zihrijut' i obijmut'.
I kołys', i kołys' mriji, jak i my,
Pidrostut', pidrostut'.

Chaj u nych wyrosta sribna muzyka doszczu,
I jasnoho soncja prominec',
Chaj nadija łetyt' kożen deń i kożnu myt'
Do małeńkych ta pałkych serdec'!

Pryspiw (2)