Raduha, raduha, raduha...
Raduha, raduha, raduha...
Raduha, raduha, raduha...
Raduha, raduha, raduha...

Dożd' proszёł, kak son, łył tak dołho on.
Tam, hde obłaka – nasza raduha...
Raznie cweta – эto krasota.
Budem k nej beżat', cztob eё pojmat'!

Pryspiw:
Raduha, raduha, raduha, dlja menja ti ne wisoka.
Raduhu, raduhu, raduhu dlja tebja dostat' ja mohu!
Raduha, raduha, raduha, dlja menja ti ne wisoka.
Raduhu, raduhu, raduhu dlja tebja dostat' ja mohu!

Pust' w twoych hłazach, y w twoych słowach
Raduhy cweta wse zajmut mesta.
Radosty reka, sołnce obłaka,
Sczast'ja bereha – nasza raduha!

Pryspiw (2)