Wyjdy, zmuczena łjud'my
I odurena dumkamy,
Snamy, mrijamy, kazkamy,–
W lisi budem tilky my.
W lisi dzwonjat' sołow’ji,
Wyływajut' szczastja w zwuky,
Wyływajut' w zwuky muky
Switowi...

Wyjdy! Ja narwu kwitok
I wstełju tobi dorohu
Jak ułjubłenij, – jak Bohu,
Bo jedynyj ty mij boh.
Wyjdy, w mukach kajattja
Ja obmyjus' sliz doszczamy
I ternowymy kuszczamy
Ja szcze raz projdu żyttja.
Stanu ja w swojij krowi
Nacze hołub biłyj stanu
I rozkryju swoju ranu,
W rani – rany switowi.

I koły b usta twoji
Ne skrywyłysja w proklony,
W mene w serci wdarjat' dzwony,
Zaspiwajut' sołow’ji.
Z nebom, z Bohom ja zilljus',
Sjajwom Wyszńoho z toboju,–
Kożnyj nerw zrobłju strunoju,
Sam ja arfoju zrobłjus'.
Jak błażennyj, ja pidu
Whoru kruczamy, jaramy;
Budu stawyt' tobi chramy,
Doky w nebo ne wwijdu.