W naszych żyłach tecze kozac'ka krow,
W naszych łehenjach czyste powitrja.
My cinujemo widdanist' i łjubow,
Ce tomu szczo my dity soncja j switła.

Z naszoji rany szcze myrotoczyt' krow,
Na obłyczczi szcze ne uterti slozy.
I chto znaje, koły prybudut' znow
Sonce, witer, zływa, hroza, morozy?

Nasze serce b’jet'sja postijno w takt,
Powtorjajuczy rytmiku switu.
Naszi oczi pidtrymujut' wasz kontakt,
Ce tomu szczo my dity soncja j switła.

De waszi ruky, nohy i hołowa?
Wyjdit' wsi razom iz temrjawy peczery!
Chaj ce ne budut' porożni słowa!
Ce bude poczatok nowoji ery!