Zazurylas' popadya svoyeyu bidoyu:
– Bidna moya holovonko, shcho pip z borodoyu!

Pryspiv:
Och meni tyazko, och meni nudno,
Shcho pip z borodoyu, zyt' iz nym trudno!

Klychut' lyudy na chrestyny, treba z popom sisty,
Yak pohlyanu na borodu – ne viz'mus' i yisty.

Oy pidu do cerkovci ta stanu molyt'sya,
Yak pohlyanu na borodu – ne mozu chrestyt'sya.

Nakupyla popadya kurey ta indykiv:
– Zapryahayte paru koney, yidu do vladyky.

Oy poyidu do vladyky ta stanu prosyty:
Chy ne mozna, shchob popovi borodu holyty?

A, pryishovshy do vladyky, na kolina stala,
Zaplakala duze hirko, otak i skazala:

– Porad' meni ty, vladyko, shcho budu robyty,
Dozvol moyemu popovi borodu holyty.

A vladyka toy na neyi duze rozserdyvsya,
Stalo temno u kimnatach, yak vin rozchodyvsya.

– Zaraz,– kryknuv,– davay rizok, syu popadyu byty,
Nechay znaye, shcho ne mozna borody holyty!

Staly yiyi duze tyuzyt', staly prymovlyaty –
I prysyahpula, shcho ne bude popa pozyvaty.

– Och meni lyubo! Och meni harno!
Shcho pip z borodoyu, zyt' iz nym slavno!