Ja idu na rozsłaboni, popywajuczy sik,
Sonce swityt' meni w skronju, zihriwaje liwyj bik.
Pachne lito łypocwitom i benteżyt' moju krow,
Zmusyt' zbudżeno tremtity, potim rozsłabljaje znow.
Prodajut'sja połunyci za cinoju kowbasy,
Koroteseńki spidnyci, jak mahnitni połjusy.
Moji pohljady błukajut' znyzu-whoru, zhory-wnyz –
Ni na szczo ne natjakaju, prosto mriju pro sjurpryz.
Projiżdżaje wantażiwka, natyskaje na kłakson,
Duże netwereza żinka demonstruje łeksykon.
Kożen maje swoji sprawy, kożen maje własnyj bil,
To rozbihłys' wliwo-wprawo, to złetiłys' zwidusil.
Perepowneni wokzały, na kwytky roste cina.
Des' po radio skazały – czy to kryza, czy wijna.
Emihranty, okupanty – wybyraty nam ne czas!
My – czornobyls'ki mutanty, w serci kożnoho iz nas...

Pryspiw:
Atomna pomp! Atomna pa!
Atomna pomp! Pomp! Atomna pa! Pa!

Znowu tysnut' zwidusjudy i dorosli, i mali.
Des' podiłys' dobri łjudy, załyszyłys' tilky zli.
Szczo czekaty? Treba braty ce żyttja pid swij kontrol,
Rozrywaty puta-graty, żyty, a ne hraty rol!
Ja do soncja posmichajus' – szczo tam, sonce, jak żywesz?
Hrudy rozpyraje radist' i wona ne maje meż!
Wirju ja – z hydkoji brahy wyjde dywowyżnyj kwas!
I dodaje meni nasnahy te, szczo w kożnomu i z nas...

Pryspiw