Witer nahanjaje podychom swojim
Dumku pro te, chto ja je w cim żytti.
Huljaju po switi i szczo w meni ne znaju,
"Chto ja je?" – sam sebe pytaju.
I witer w hołowi zatumanjuje rozum,
Spokoju ne daje, ne możu spaty,
Kym ja narodywsja i szczo ja je zrodu,
A może prosto naprosto na mene wsim naczchaty...

Pryspiw:
Chto ja je, chto ja je, chto?
Chto skaże meni,
De sprawżnje łyce,
Jake sprawżnje obłyczczja mojeji duszi?

Nenacze czorna wdowakusaje moju duszu,
Ce dumka wbywaje, jiji znyszczyty muszu.
Łamaje tiło nawit' u sni,
Chto ja je skażit' meni!
Szczo ja za istota? Znaju, szczo łjudyna,
Ałe tilky zowni j to napołowynu!
Możyłwo pohanec', możływo dobrjak,
Na c'omu ja stawłju pytannja znak?