Oj pohuljaw burłaczyna
Ta w switi nemało
I ne dumaw o neszczasti,
Szczo b sja iz nym stało.
Huljaw, huljaw, lita skydaw,
Ne znaw, szczo to łycho.
Zwodyw diwczat, mołodyciw,
Napywawsja tycho.
– Oj szczo propyw, to ne tużyw, –
Hoden zarobyty!
Pryjszło wrem’ja, szczo ne możu
Wody wzjaty pyty.
Radjat' łjudy i susidy,
Czym by sja liczyty.
Pryjszło wrem’ja, szczo ne można, –
Treba w zemli hnyty.
Pomyraje burłaczyna,
Kosti zatriszczały,
Pokłonywsja ws'omu switu,
W oczach slozy stały.
Pomyraje burłaczyna,
Jak ne buw nikoły.
Otak naszi propadajut',
Neszczasnaja dołe!
Ta czorna chmara nastupaje,
Dribnyj sniżok prolitaje,
Burłak niżky pidhynaje,
Bat'ka j neńku spomynaje.
– Ta des' ty mene, moja nene,
Ponad wodu ne nosyła,
Oj szczo ty mene, moja nene,
Iszcze małeńkym ne wtopyła.
Ta des' ty, moja nene,
U kupeli ne kupała.
Oj szczo ty, moja nene,
Szcze małeńkym ne załljała.