Oj boże, boże, szczo to kochannja może!
Koho ja łjubłju, prynesy jeho, boże!
Oj chot' ne jeho, to towarysza jeho,
Nechaj rozpytajus' za zdorowljaczko jeho.
Oj czy win słabyj, czy wmyraty dumaje,
Szczo win u mene nikoły ne buwaje!
– Oj ja ne słabyj, wmyraty ne dumaju.
Czerez worohy u tebe ne buwaju.
Ja ż tebe łjubyw, jak u sadoczku hruszu,
Czerez worohy załyszyty tja muszu.
Ja ż tebe łjubyw, jak u sadoczku wysznju,
Czerez worohy załyszyty tja myszłju.
Oj pidu ż bo ja ta j nyzom ponad stawom,
Oj boh widaje, komu sja ja zostanu.
Czy tomu didu z sywoju borodoju,
Oj szczo ne hoden postojat' zo mnoju,
Jeho boroda, ot jak biłaja hłyna,
Moje łyczeńko – jak czerwona kałyna.
Jeho boroda – prypiczky zamitaty,
Moje łyczeńko – mołodcjam ciłuwaty.
Oj daj że, boże, zweczora pohodońku,
Woz'mu widercja, ta j pidu po wodońku.
Wzjała widercja ta j piszła po wodońku,
Zdybaje kozak mołodu diwczynońku:
– Oj ty diwczyno, ty zapaszneje ziłlja,
Chocz tebe ne wzjaw, to proszu na wesiłlja...
– Żenys', kozacze, szczob tebe ożenyło,
Szczob tebe, kozacze, na ławci położyło.
Żenys', kozacze, jak witer po dorozi,
Dast' że meni boh, diwczynońci-nebozi,
Dast' że meni boh, diwczynońci-nebozi,
Bo ja w czużyni szcze j w dałekij dorozi.