– Boże, z neba wysokoho
Hljań na mene mołodoho.
A wysłuchaj, szczo ja proszu,
Daj mni diwczynu choroszu.
– Bijsja boha, szczo ty robysz,
Naszczo ty do mene chodysz?
Ne żenysja ty zi mnoju,
Ne poprawysz dołju swoju.
Budesz potim narikaty,
Budesz ciłyj wik płakaty,
Szczo zo mnoju ożenywsja,
Budesz ciłyj wik nudywsja.
Oj chodyła po sadoczku,
Po zełenomu łużoczku.
I chodyła, howoryła,
Nema toho, szczo łjubyła.
Pytałasja sołowijka:
– Czy budu ja tak dowiku,
Czy budu ja paru maty,
Czy treba szcze poczekaty?
– Ne budesz ty tak dowiku,
Dast' tobi boh czołowika,
Tilky prosy szczyro boha,
Szczoby buła dolja dobra.
– Ty, diwczyno moja myła,
Dlja wsjakoho ty życzływa.
Odpowiła-s' ne jidnomu
Na sim switi neszczasnomu!
Tam to oczi, jak ternoczok,
Tam to browy, jak sznuroczok.
Tam to hubky, jak korali,
Tak sołodki, jak morali.
Abo pidu utopłjusja,
Abo w kamiń rozib’jusja.
Nechaj teje łjude znajut',
Szczo z kochannja umyrajut'.